Umutsuzluğun Son Çığlığı: Toplum Nereye Gidiyor?

Her gün gazetelerde, haberlerde, sosyal medyada yankılanan trajediler… “Bir baba kendini ve çocuğunu ağır yaraladı ”, “Bir genç polis bu sabah yaşamına son verdi”, “Bir kadın eşi tarafından canice katledildi. Bu hikâyeler artık sadece birer haber değil, toplumumuzun kanayan yarası. Peki, bu sessiz çığlıkları neden duymuyoruz?

Artık Sessiz Değil, Çığlık Atıyorlar
İntihar, yalnızca bireyin kendi kararı olarak görülmemeli. Bu, toplumun tamamına ayna tutan bir çığlıktır. Artan intihar vakaları, toplumsal bir çürümenin göstergesidir. İnsanlar neden çıkış yolu bulamıyor? Neden seslerini duyuramıyor? Çünkü toplum olarak onların bu sessiz feryadına kulaklarımızı tıkıyoruz. Sorunları küçümsüyor, acıyı yalnızlaştırıyoruz.

Ekonomik Kriz Sadece Cüzdanları Değil, Umutları Da Tüketiyor
Ekonomi verileri büyümeden bahsediyor ama sokaktaki insanın cebindeki delik büyüyor. Geleceğe dair hayalleri çalınan gençler, çocuklarına bir lokma ekmek götüremeyen babalar, borç yükü altında ezilen kadınlar… İnsanlar artık sadece maddi anlamda değil, manevi olarak da tükenmiş durumda. Çaresizliğin en derin noktasında, “Bu dünyada yerim yok,” diyenlerin sayısı her geçen gün artıyor.

Bastırılmış Duygular, Görmezden Gelinen Ruh Sağlığı
“İyi ol!” diyoruz ama kimse nasıl iyi olunacağını anlatmıyor. İnsanlar, yardıma ihtiyaç duyduklarında ya damgalanıyor ya da yalnız bırakılıyor. Psikolojik destek hâlâ lüks sayılıyor. Oysa acı, tıpkı bir yaraya dönüşen hastalık gibidir; görmezden geldikçe derinleşir, kangrene dönüşür. Ve sonra bir gün, bir kişi artık dayanamaz, bir aile yıkılır, bir toplum sarsılır.

Unutmayalım, her intihar bir bireyin son çığlığıdır ama aynı zamanda toplumun da çöküşünün habercisidir. Şimdi bu çığlıkları duymanın zamanı. Çünkü görmezden geldiğimiz her olay, yarın bizim de kapımızı çalabilir.